TEDx Kalamata: een terugblik

Op 22 mei krijg ik een Linkedin invite van Panagiotis Karampinis. Normaal accepteer ik geen uitnodigingen zonder omschrijving, maar iets in mij zei om dit deze keer maar wel te doen. Een dag later ontvang ik van Panagiotis de vraag of ik op 26 en 27 juli als spreker aanwezig wil zijn op TEDx Kalamata in Griekenland. Het thema: ‘Brave New World’. Binnen een minuut heeft hij antwoord. Graag! 

Nadat ik weer met beide benen op de grond ben geland komen direct de kriebels. Ik geef regelmatig presentaties, zo’n 40 in een jaar, dus dat is niets nieuws. Natuurlijk is het Engels even een drempel en is de 15 minuten die ik mag vullen een uitdaging, maar hier komen de kriebels niet vandaan. Waar ze wel vandaan komen is van de titel van het event: TED. Drie letters die een magie uitstralen waar iedere spreker of niet spreker, waar ook ter wereld, even van moet slikken. In de positieve zin van het woord. De eer om op een TED event te mogen spreken en het vertrouwen dat de organisatie heeft in mijn verhaal dat zij mij voor 15 minuten inspiratie helemaal naar Kalamata halen, dát is duidelijk de oorzaak van de kriebels.

In de dagen die volgen denk ik na waar mijn talk over zal gaan. Natuurlijk over mijn reis in het busje en over de avonturen die ik daarna heb beleefd. Maar wat wil ik de Grieken nu echt meegeven? Wat zijn de zorgen waar zij mee leven waar ik een positieve bijdrage aan kan leveren? Een Skype call met speakers coach Lydia is verhelderend; de crisis en de gevolgen hiervan die iedereen voelt of in de directe omgeving ziet weerhoud veel mensen om in actie te komen. En dat weerhoudt mensen om het positieve in te zien, dingen te gaan doen en naar de toekomst te kijken. Er is behoefte aan inspirerende voorbeelden van mensen die dingen doen, die dichtbij zichzelf blijven en die alle ‘ja-maren’ aan de kant weten te schuiven. En dan valt bij mij het kwartje waarom ze juist mij hebben gevraagd.

Een ruime week voor vertrek is mijn presentatie met als titel ‘Living My Dream in a Brave New World’ klaar. De boodschappen die ik in mijn persoonlijke verhaal heb verweven: je ambitie wordt werkelijkheid zodra je deze deelt, leer door fouten te maken, er zijn altijd wel twintig uitstekende excuses te bedenken om iets niet te doen, je droom volgen is niet als op vakantie gaan (accepteer dat niet alles in één keer goed zal gaan en dat sommige dingen ook gewoon spannend zijn om te doen), je kan niet alles in je eentje doen, als individu met de juiste mensen om je heen kan je grootse dingen bereiken, waarde is veel meer dan geld alleen, jezelf zijn is moeilijker dan je denkt (maar levert op lange termijn veel meer op) en tot slot: doe! (want wat heb je nu uiteindelijk écht te verliezen?).

Donderdag 25 juli is het zover: om 17:10 vertrekt mijn vliegtuig welke mij via Rome naar Athene brengt. Na een korte nacht wordt ik opgehaald door speakers coach Lydia en nadat we David Sim, een super sympathieke en interessante in Zweden wonende en in Denemarken werkende Schot die partner is bij Gehl Architects en gespecialiseerd in master-planning and urban design, hebben opgehaald begint de drie uur durende autorit naar Kalamata. Onderweg spreken we met Lydia over de situatie in Griekenland en ontvang ik via Twitter de vraag of ik tijd heb voor een afspraak met de Nederlandse ambassadeur in Athene. Tuurlijk. Gaan we regelen.

@martijnarets heeft u tijd voor een afspraak met de NL ambassadeur? follow-back for verdere bespreking via DM?

— david (@davidus) July 26, 2013

Aangekomen in Kalamata duik ik na een korte lunch met de organisatie nog even mijn bed in om twee uurtjes slaap te pakken en mijn presentatie, welke ik voor de eerste keer in mijn leven helemaal heb uitgeschreven, voor de laatste keer door te nemen. Hier slaat nog even de twijfel toe over mijn uitsmijter: ‘wat heb je nu écht te verliezen?’. Natuurlijk heb ik samen met Jannette veel opgegeven om onze dromen achterna te gaan, maar alsnog wonen we in een prachtig huis, hebben we een auto en gaan we meerdere keren per jaar op vakantie. Wat dat betreft hebben we dus weinig te klagen. Aan de andere kant: als je niets hebt, dan kun je ook niets verliezen en is de eerste stap wellicht makkelijker gezet. Na alle voors en tegens tegen elkaar te hebben afgewogen besluit ik mij aan mijn oorspronkelijke verhaal te houden.

Om 19:00uur worden we opgehaald om naar de venue te gaan: een oud amfi theater aan de rand van de stad.  Een magische plek waar ik erg blij van wordt en de energie en gastvrijheid van de organisatie en vrijwilligers werkt aanstekelijk. Al is en blijft het voor mij als nuchtere Hollander nog wel even wennen om als een soort van ster onthaald te worden.

De rest van de avond vliegt voorbij, mijn talk gaat erg goed, de zenuwen vallen 200% mee, de uitsmijter blijkt goed bij het publiek aan te komen, de andere talks zijn bijna allemaal erg bijzonder, de reacties van mensen in de pauze en achteraf zijn werkelijk hartverwarmend en nadat we een drankje hebben gedronken op een afterparty in een of ander club gaan bij mij echt de lichtjes uit. In mijn hotelkamer land ik weer langzaam op aarde en heb ik pas echt tijd om alle lieve succes Tweets uit Nederland terug te lezen.

De tweede dag (het event duurt twee dagen) bestaat voornamelijk uit goede gesprekken tijdens de lunch en aan het strand, waarnaar ook de tweede avond een aantal inspirerende sprekers mij weten te raken. Ook de tweede avond wordt ik nog door veel mensen aangesproken die mij bedanken voor mijn presentatie. Sommige hebben zelfs een cadeau meegebracht! Zondag ochtend vroeg rijdt ik met drie Grieken uit de organisatie terug naar Athene waar ik wordt afgezet bij het huis van Jan Versteeg: de Nederlandse ambassadeur (‘je herkent het wel aan de vlag’ zei hij nog). Op de ambassade en later in een restaurant spreken we onder andere over Orange Grove: een flexibele werkruimte op de begane grond van de Nederlandse Ambassade waar jonge Griekse en Nederlandse ondernemers kunnen werken, coaching krijgen en seminars kunnen bijwonen. Een mooi initiatief wat, ook volgens mijn Griekse ondernemersvrienden, veel potentie heeft. En waarvoor ik graag nog een keer terug kom.

Een paar uur later zet Jan mij af op het vliegveld (dit ligt toch op de route naar de plek waar hij wil gaan windsurfen) en een paar minuten voor het sluiten van de incheckbalie check ik in. Om een paar uur later weer veilig thuis aan te komen bij Jannette en Joep.

Terugkijkend op dit avontuur valt mij vooral de energie op die bij de jongeren in Griekenland heerst om het verschil te maken. En het respect waarmee de ouderen hier mee omgaan. Ook de vanzelfsprekendheid om voor elkaar te zorgen als het even niet zo gaat als dat het zou moeten gaan en de gastvrijheid en dankbaarheid die mensen uitstralen is erg bijzonder. Al met al ben ik op mijn beurt dankbaar dat ik dit mooie avontuur mee mocht maken, het kijkje wat ik heb mogen nemen in de Griekse cultuur en zie ik alweer uit naar mijn volgende bezoek.

p.s. de video van mijn TED talk komt binnenkort online…